Mówcie szczerze. Nie chcecie mnie tu, bo jestem szczera. Jestem szczera, aż do bólu. Mam swoje własne zdanie. I chcecie, żebym zniknęła.
Like, kom - zostań.
Spadaj stąd, nikt nie chce tu szczerych! w komentarzu - usuń blog. :3

Hay ola perfecta. Porque nadie es perfecto. ¿Por qué fingir? Puede ser sólo yo, todo el mundo está ocupado. Así que ser tú mismo. Incluso si es difícil, todo tiene un final. Te quiero, pero maldita sea me molestó que la gente ni siquiera tratan de enfrentar el desafío.

Na nim mam więcej możliwości. Zapraszam was, mam duużoo blogów. Dodaję tu ten o Violeccie.
http://violettao3o.blogspot.com/

Nie liczne piosenki brzmią po polsku dobrze. Ta jest jedną z tych nielicznych <3 Jest taka.. prawdziwa, orginalna, świetna. Razem z angielską wersją stawiam ją na 1. miejscu <3

Doskonale wiedziałam, że obmyślił to tak, abym ja musiała na to patrzeć. Jak zareagowałam? Nie, nie poszłam się ciąć, płakać cicho w kącie, zwierzać się przyjaciółce, nie zaczęłam nienawidzić świata. Po prostu tam podeszłam i go popchnęłam. Było to nierozsądne. Ludzie nie spuszczali z mnie wzroku, a on odpłacił mi się z podwójną siłą. Spadłam z kilkunastu schodów.
- Ej, co to za dziewczyna? - mruknęła tamta, przyglądając mi się. Dostrzegłam w niej coś znajomego. Ten błysk w oku, oczy zmieniające kolor. Podniosłam się.
- Kate? - szepnęłam cicho, z zdumienia. Moja zaginiona siostra. Siostra, która nie wróciła. Zniknęła. Na nic nie zdały się wszelkie poszukiwania.
- Meredith? Jezu, siostro, ty też? - zaśmiała się i przytuliła mnie. Pachniała nim.
- Wytłumacz mi to. Czy na naszej rodzinie ciąży jakaś klątwa? - nie myślałam racjonalnie.
- Nie. Po prostu poszczególne osoby..mają poszczególną władzę nad jedną z "mocy".
- Jaką niby ja mam? - warknęłam, ponieważ nie chciałam, aby chłopak, który bezczelnie całował i mnie, i moją siostrę dotykał mojego ramienia, i bawił się moimi włosami.
- Ogień.
- To takie typowe. - burknęłam, spoglądając z złością na..
- Xabi, ty też masz część mocy ognia, nie? - zapytała zaciekawiona Kate.
- Taak..- mruknął, najwyraźniej nie będąc zadowolony jedynie z części. Zaczął układać moje włosy.
- Możesz coś powiedzieć swojemu chłopakowi?
- Xabani? Zerwaliśmy dzisiaj..znaczy teraz.
- Więc jestem wolny. - szepnął mi do ucha. Jego ciepły, kojący oddech mnie uspokajał. Szybko wyczułam, że jego powołaniem jest woda. Zabawne..jesteśmy jak ogień i woda. Cóż za ironia losu. "Kochasz go, skorzystaj z okazji". Żartujesz? Nigdy. Nigdy nie zgodzę się na związek z nim.
^^^
Otworzyłam oczy. Zobaczyłam Xabiani'ego w tych samych ubraniach co wczoraj. Ja byłam podobnie ubrana. Leżeliśmy obok siebie.
- Co tu się działo? - zapytałam, cała w nerwach.
- Tylko mnie całowałaś. Ja całowałem ciebie. Potem zasnęłaś, ja Cię tylko przytuliłem. Zdążyłaś też powiedzieć coś..taa. Chyba "kocham Cię". - uśmiechał się szyderczo. Wyciągnął rękę i pogłaskał mnie po policzku. Strzepnęłam ją szybko i poderwałam się na podłogę, jednak on mnie trzymał. Byłam jednak zadowolona, że do niczego więcej nie doszło.
- Gdzie idziesz? Nie sądzisz, że skoro jesteśmy w sobie zakochani, powinniśmy wszystko robić razem?
- Nie. - szorstko zaprzeczyłam, starając się wyszarpać z jego mocnego chwytu.
- I tak nie wyjdziesz. Drzwi są zamknięte. Wyjdziemy, kiedy będę miał ochotę. Jedno słowo sprzeciwu, godzina dłużej.
- Taki beznadziejny szantaż? - zaśmiałam się, odrzucając głowę do tyłu.
- I mam tu coś.. - dokończył zdanie, pokazując mi jedno zdjęcie.
- Zrobię, co każesz, ale nie przesadzaj. - burknęłam. Schował zdjęcie dokładnie i pocałował mnie w usta. Zaciskałam wargi.
- Nieliczne się sprzeciwiały. Ale zawsze każda była moja. Dopóki z nią nie zrywałem.
- Doprawdy? Myślisz, że jestem twoim celem? Mam Cię gdzieś! - wykrzyknęłam. Uniósł brwi i dalej się uśmiechał.
- Zaraz wrócę.
Otworzył drzwi i wyszedł. Po chwili jednak był z powrotem trzymając w dłoni..

Obudziłam się z dziwnym wrażeniem. Z wrażeniem zrobienia czegoś..złego. Jednak nic takiego nie zrobiłam. "Może..kogoś zraniłaś?". Na okrągło kogoś ranię, to uczucie jest mi obce. "A jeżeli zależy Ci na tej osobie..?". I wtedy obudziłam się naprawdę. Leżałam w ubraniach obok rozkopanej kołdry w zabałaganionym pokoju. "To raczej norma, ale zwykle śpisz w piżamach..". Wiem. Zbiegłam po schodach i wtargnęłam do kuchni. Nie było tam śladu moich rodziców. Wyszłam na dwór. Moje ciało przeszedł zimny dreszcz, a włosy rozwiewał wiatr. Dookoła pruszył biały puch. Ale ja nie byłam w domu. Byłam w dziwnym miejscu, ani trochę nie przypominającym mojego domu. Objęłam się dłońmi. Stałam na krawędzi gór. W każdej chwili mój dom mógł spaść, a ja pozostać bez szansy ucieczki. "Jesteś na odludziu..ale jak?". Nie zawracałam sobie głowy sarkazmem. Wiedziałam, że to nie żart, kawał, dowcip. Powietrze przeszył rozpaczliwy skowyt. Zastygłam w bezruchu. Zaczęłam biec wzdłuż krawędzi, ryzykując upadkiem. Biegłam, słysząc kolejne, coraz bliższe skowyty, warczenie i szczękanie kłami. Skoczyłam, by przyśpieszyć. Wtedy moja noga zahaczyła o wystający korzeń. Ześliznęłam się prosto w ciemną przepaść. Machałam rękoma próbując nie odwracać się w pochłaniającej mnie ciemności. Uderzyłam o skałę i straciłam przytomność, lub umarłam. "Żyj!"

- Czy ona żyje? - zapytał pełen strachu głos.
- Nie. Nie oddycha, Luwercker. Przykro mi. - odparł inny.
- Ale..ale nie uratujecie jej? - zapytał rozpaczliwie.
- Spadła z przepaści. Nie ma szans, potężny uraz mózgu. Jest tu mnóstwo krwi.
Ale ja żyłam. Żyłam! Nie oddychałam, ale byłam. Nie miałam kontroli nad ciałem. W mojej głowie kotłowało się tysiące pytań, odpowiedzi, sprzeciwów. Ale podświadomość zniknęła. Czyli..ja też niedługo zniknę? Poczułam, że ktoś mnie unosi. Próbowałam poskromić własne ciało. Po chwili opuściłam mój dawny "dom". Spojrzałam na swoje dłonie, których nie było. Ponownie straciłam przytomność.


Obudziłam się. W nowym ciele. Byłam w stanie unieść ociężałe powieki. Spostrzegłam młodego chłopaka. Miał opaloną na karmel skórę, brązowe włosy uczesane niestarannie, płomieniście piwne oczy i kwadratową twarz. Ubrany w szorty i poszarpaną koszulkę siedział na parapecie, szarpiąc struny starej, klasycznej gitary. Ja leżałam na podłodze. Miałam ciemnobrązowe włosy, kłócące się z błękitno-szarymi oczyma, wąską twarz i nie byłam ani szczupła, ani gruba. Ubrana w spodenki i krótki top, odczuwałam zawstydzenie. Wszystko tworzyło brzydką istotę. "Zagadaj!". Wróciłaś? Szczerze mówiąc tęskniłam. Gdy zerknęłam na chłopaka znów wróciło uczucie, które bynajmniej mnie nie zadowalało. Wolałam być tą wolną od uczuć, wredną suczą. Ale podeszłam do niego, dotykając jego dłoni.
- Obudziłaś się? - zapytał sucho. Byłam zaskoczona. To wszystko?
- Gościu, ja umarłam, a ty się mnie pytasz jak gdyby nigdy nic, czy się obudziłam?! Chyba Ci zaraz przyłożę.. - byłam zdenerwowana i wściekła.
- Pohamuj się. - roześmiał się sarkastycznie - Ojciec to szaman, umie robić takie rzeczy. Na dole mamy tysiące takich dziewczyn i chłopaków jak ty. I jestem zajęty.
- Po cholerę mi to mówisz. - warknęłam.
- Widzę, że Ci się podobam. - powiedział takim tonem, że miałam ochotę go rozszarpać.
- Jak możesz tak twierdzić? Jesteś zwykłym idiotą, który sądzi, że przywrócenie komuś życia to drobnostka.
I wtedy mnie pocałował. Nachylił się, złożył na moich ustach pocałunek. A ja walnęłam go pięścią w brzuch i kipiałam z złości.
- Podobało Ci się, co? - uśmiechnął się, odsłaniając nieco krzywe zęby.
- Dupek. Nie podchodź do mnie.
Zbiegłam na dół. Rzeczywiście, po dużym domu krzątało się wiele istot.
I nie. Nie zakochałam się w nikim, tylko w tym dupku. Dupek, dupek, dupek, dupek, cholerny dupek. Z wściekłością zauważyłam go na schodach, całującego się z jakąś jasnowłosą, zielonooką dziewczyną. Była chuda i ładna. D U P E K.

Dzisiaj był pierwszy dzień szkoły. A raczej mój pierwszy dzień w nowej szkole. Ręce mi się lekko trzęsły, kiedy przypominałam sobie, że jestem tu..obca. W starej budzie (wybaczcie to jakże niekulturalne wyrażenie, aczkolwiek szkołą nazwać tego nie mogłam) w sumie nie zawarłam stałych znajomości, a już na pewno nie przyjaźni, więc nie miałam nic do stracenia. Nic takiego, najwyżej stracę w oczach tych uczniów na całe trzy lata. "Po co się tak stresować? Stoisz tu chyba dwadzieścia minut.". Moja podświadomość była genialna. Pewnie znowu ma rację, co mnie znowu rozdrażniło. No więc weszłam. Zwykłe korytarze, zwykłe szafki, zwykłe szatnie, zwykłe klasy. Wow. Sarkazmu przecież nigdy nie za dużo.
Tyle, że wszystko puste. "Może lekcje się już zaczęły?". Gratulacje, podświadomość, nie zorientowałabym się.
- Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie. Jestem tu nowa. - mruknęłam do pochmurnej nauczycielki.
- Taak, kojarzę. Siadaj proszę, i skończ już to przeszkadzanie w lekcji. - odparła szorstko, przeszywając mnie jadem. Znaczy wzrokiem. Spojrzeniem pełnym jadu. "Usiądź". Zamknij się. Położyłam plecak przy ławce i rozejrzałam się po klasie. "Gimbusy". Dokładnie. I z n o w u masz rację. Musiałam trafić na matematykę, bo nie rozumiałam nic z paplaniny nauczycielki. Zanotowałam niestarannie w zeszycie to, co było na tablicy, i zostałam uratowana przez dzwonek. Wepchnęłam książki (szacunek? W smerfy wierzysz?) do plecaka i wyszłam. "Zapoznaj się z kimś".
- Hej, jak się nazywasz?
Jakaś osoba naskoczyła na mnie i niemal nie wywróciłam się do tyłu. Miała długie, rudawe włosy związane w luźny warkocz. Lekka pomadka, zielone cienie do powiek, eyeliner. Różowa z szarym nadrukiem bluza, czarne rurki, glany.
- Meredith. A ty? - odpowiedziałam, przyglądając się osobie. "Doskonały takt." No przecież wiem. Gdzie moja kultura? "W dupie". Cicho. Zapomniałam się przedstawić. Meredith, mistrzyni taktu i opanowania, w własnej osobie. (Sarkazm, kochani, sarkazm) Macie ten zaszczyt mnie poznać, cieszcie się i radujcie.
- Ja się nazywam Cher. Chodzisz z mną do klasy. - uśmiechnęła się. "Weź, zaraz oślepnę. Za dużo pasty do zębów~".
- Taa. Spostrzegawcza jesteś. Muszę spadać.. - wyminęłam ją i odeszłam. "No co Ci się dzieje? Zagaduje do ciebie a ty odchodzisz". No to co? "Puknij się". Wróciłam tam, przeprosiłam, opowiedziałam, zaprzyjaźniłam się. Nie istotne. Po co ja w ogóle to piszę? Co ja w ogóle piszę? Nie wiem. Chcecie więcej?
"Oczywiście, że chcą. Nas się nie da nie lubić <3". No baa..<3